هربار که یک بلایی سرم می آوزند این ملتِ بی رحم، با خودم عهد می بندم که از این به بعد دیگر هیچکسِ هیچکس را توی قلبِ وصله پینه شده ی بی صاحاب مانده ام راه نخواهم داد، و هربار هم یک از خدا بی خبر می آید و تمام معادلاتم را چَپه می کند توی جوب. یک نفر می آید مغزِ مچاله شده ای را که از پنجره ی اتاقم پرتاب کرده ام وسط آسفالتِ داغِ خیابان، بر می دارد و چروکش را صاف می کند و پس اش می دهد بهم.

یک نفر هست که نیمه شب تمام غُر هایم را می شنود و برعکسِ دیگران، بی اعصابی ام را مدام جلو چشمانم نمی آورد و سرکوفت اش را بهم نمی زند. چرا دیگران فکر می کنند آنهایی که غر می زنند و بی اعصابند، خودشان نمی دانند که رفتار عجیبی دارند؟ خودشان می دانند چه بلایی سرشان آمده. تنها چیزی که نیاز دارند این است که به جای سرکوفت و ناله و افترا، یک کمی کنارشان باشید، لااقل دلیل پرخاش هایشان را از خودشان جویا شوید ببینید چه مرگشان است.

یک نفر هست که وقتی نیمه شب، بی دلیل  دعوا می کنم و در آخر هم سنجاق می کنم " هر اتفاقی بیفتد تقصیر خودتان است " و با یک "خدافظ" سخنرانی ام را به پایان می رسانم؛ در همان دقایقی که هیچکس کوچکترین توجهی نشان نمی دهد، بجای اینکه پیامم را ببیند و پاسخی ندهد یا بگوید "چه قدر بی اعصاب شدی" یا با یک "خدافظ" آبکی مانند همانی که من گفتم، سر و ته قضیه را هم بیاورد ؛ همان کارهایی که دیگران ممکن بود انجام دهند؛ می گوید " شب به خیر عزیزم " و تاکید می کند که نگران نباشم.

هرگز ندانسته ام اینکه بعضی آدمها با اولین نگاه یا با اولین کلام از سوی شخص مقابل به همه ی آنچه که توی دلش است پی می برند؛ غریزی ست یا عمدی. خودشان می خواهند بدانند یا بی اختیار متوجه می شوند اینها را؟ شاید هم یک جای کارِ من می لنگد که به محضِ رویتِ او، تمام غصه هایی که داشته ام و حتا تمام آنهایی که نداشته ام می ریزند توی قلبم و از آنجا، یکراست از تونل چشمانم می آیند بالا. یکی یکی می آیند و روی هم تلنبار می شوند، آن قدر که وقتی می پرسد " چی شده شایا؟ " تنها کاری که از دستم بر می آید، غلبه بر چکه کردنِ غصه های توی دلم روی لُپهایم است. از پاسخ عاجز می مانم چون غصه های داشته و نداشته ام باهم مخلوط شده اند و نمیدانم چه باید گفت در وصفشان.

می خواهم بگویم هرچند که آن آدم حرصم را دربیاورد و فراموشکار باشد و هی تاریخ های مهم را یادش برود و تا خودم ازش خبر نگیرم حالم را نپرسد (به جز یکدفعه ی اخیر که می خواست اطمینان حاصل کند که خوبم) بازهم وقتی باشد، قلبم گرم است که کسی اینجا حواسش هست به اینکه چه می گذرد توی ذهنم. هر چه قدر هم غمگین باشم از وجود دلهره هایی که نمی دانم از کجا پیدایشان می شود یکهو، اما بازهم دلگرمم به حضورش. میدانید چه می گویم؟

+ نیکولا توی وبلاگش نوشته بود که نصفه شب وقتی که سوسکی روی دیوار دیده، با خودش فکر کرده که شاید او هم آمده تا قرص سرماخوردگی بردارد یا برای بچه اش غذا ببرد یا چه و چه. هر چه فکر کردم و خواستم بهش حق بدم، دیدم که الحق والانصاف با سوسک نمیشود کنار آمد.

+ چه قدر بعضی آدما می تونن چرند باشن و چه قدر بعضیا می تونن با خوبیاشون جبران کنن اونارو.

می گم چرا انقد دیر دارید میاید وقتی از اونور هم انقد زود دارید میرید؟

دلیلش رو می گه و تهشم می گه: برای توعم که فرقی نمی کنه ما چند ساعت اونجا باشیم.

انقدر ناواضحه که برام فرق می کنه؟

انقدر ناواضحه که می خوام بیشتر باشید؟

اگه انقدر از درک کردنش عاجزید؛ اگه انقدر "نمی فهمید" که برام فرق می کنه؛ اگه انقدر "نیستم" که باعث شده م فکر کنید برام فرقی نمی کنه؛ اگه انقدددرر حواستون پرته که وقتی نسبت به کم بودناتون شکایت می کنم و واکنش نشون می دم، به جای اینکه فکر کنید ببینید این چه مرگشه که برای بودن یا نبودن ما ناراحته، به جای اینکه بگید عیبی نداره فلانی، درستش می کنیم، می گید چه قدر بی اعصاب شدی؛

همون بهتر که نیاید. همون بهتر که نمونید.

همون بهتر که نبینمتون. که یادم نیاد دلمو به چه آدمایی خوش کرده م.

نمی دونم واقعا نفهمید یا خودتونو می زنید به حماقت. شایدم انقدددرر بی اهمیت شده م که حتا ثانیه ای به حرفاتون، به تصمیماتون فکر نمی کنید.

همون بهتر که نباشید.

سه و سی و هفت دقیقه ی صبحه. خسته م و برای فرار از خستگیام می خوابم. خسته تر می شم. ولی بازم خوابم نمی بره.

+ از دست آدما ناراحت نشید. چون ممکنه بعدا بفهمید نه بی توجه بوده ن، نه عمدا فراموش کرده ن. فقط ممکنه زیادی خسته باشن برای به یاد سپردن تاریخ های مهم. :|

+ خیلی کارا هست که تو دلم مونده انجام بدم. خیلیاشونو می دونم، خیلیاشونم نه. فقط می خوام بدَوَم. انقد بدوم تا جونم درآد و به هیچ جا نرسم. بعد ولو شم رو زمین.. بارون بباره و صورتمو خیس کنه. صدای خنده ی آدمایی که دوستشون دارم بپیچه توو گوشم.. اشک و نمِ بارون قاطی شه. باید یه جایی خالی شم. فقط می دونم که با خواب نمی تونم فرار کنم از خستگیم. فقط تشدیدش می کنه. پمپاژش می کنه به تمام بدنم.

+

They say it’s what you make, I say it’s up to fate

..It’s woven in my soul, I need to let you go

زشت نیست که انقد دارم پُست می ذارم؟ :|

میگه چی شده شایا؟ چرا گرفته ای؟

گرفته م؟ شایدم گرفته باشم. نمی دونم. هیچی نمی دونم.

میگه چِته؟ چمه؟ واقعا چمه؟ پس کی قراره یکی بیاد و این مسئله رو برام روشن کنه که من دقیییقا چمه؟ واقعا هیشکی نمی دونه چه بلایی داره سر من می آد؟ نه. هیشکی نمی دونه. چون خودم ام نمی دونم.

من چه مرگمه؟ شاید خسته م. آره خسته م. حتما خسته م. ولی قبلشم خسته بودم. منتها یه جورِ خوبی خسته بودم. الان ولی داغونم. لِه م.

من دارم سعی می کنم خوب باشم. من هر دفعه و هربار تمام سعیمو می کنم که خوب باشم. اما نمی شه. هر دفعه داغونم و دلیلشو نمی دونم. کی می دونه؟ تو؟ تو از کجا باید بدونی وقتی حتی خودم نمیدونم؟ وقتی هربار می گم "خوبم" و دروغ می گم اما نمی دونم چه چیز دیگه ای می تونم بگم جز این؟

من دارم سعی می کنم خوب باشم اما هربار یه اتفاقی می افته. تو دلم موند یک بار، فقط یک بار وقتی می پرسی چرا گرفته ای؟ بگم احتمالا بخاطر وجود توئه، چون تا قبلش خوب بودم. خیلی م خوب بودم.

اما نمی تونم بگم. چون نمی فهمم. نمی فهمم. نمی فهمم. نمی فهمم چه اتفاقی داره میفته لا به لای اعصابِ مغزم و تا وقتی ندونم، که هرگز نخواهم دونست، هیچی نمی گم، هیچی.

کاش لااقل خودم بدونم که هر دفعه چه اتفاقی می افته که انقدر خسته م می کنه.

ولی نمی دونم.

تنها چیزی که می دونم اینه که می خوام خودمو بکوبم چار طبقه بسازم.

می خوام برم تو قوطی کبریت پناه بگیرم.

می خوام ماهی باشم.

می خوام نهنگ باشم و هر وقت خواستم، خودمو غرق کنم.

می خوام هر وقت که دلم خواست ذهنمو ریست فکتوری کنم.

می خوام بفهمم تو اون فولدرای هیدِنِ مغزم چی داره می گذره.

خیلی چیزا هست.

که گفتنی نیست.

پارسال که نتونسته بودم کارگاه هنری* سال پایینی ها شون رو برم، شکیبا (خواهرم) که اومد خونه گفت غصه نخور؛ میخوام تابستون برای جشن فارغ التحصیلی ببرمت مدرسه کمک مون کنی.

بعد از اون هرماه ازش می پرسیدم که هنوزم سر قولت هستی یا نه؟

کنکور تموم شد. دو هفته بعد کاراشون استارت خورد.شکیبا شد مسئول کل جشن. نیرو کم داشتن. خیلی کم داشتن. خیلیا بعد از کنکور تصمیم گرفته بودن دیگه برنگردن توو اون مدرسه. خیلیا نمیخواستن کار کنن، حال نداشتن. یا به هر دلیل دیگه ای، کمتر از 40 نفر کار میکنن. وضعیت آشفته بود و همشون بلاتکلیف و پر مشغله.

با شکیبا کُلی دعوا کردم که حالا که انقد کَمه تعدادتون، چرا منو به کار نمیگیری؟ کلی پُز توانایی های داشته و نداشته م رو دادم و نشستم به انتظار.

مسئول تدارکات و کلیپاشون تمام راه های ارتباطیشو قطع کرده بود، بَست نشسته بود تو خونه و میگفت حالم برای معاشرت با آدما خوب نیست. شکیبا با یکی از دوستای اون شخص تماس گرفت که ببینه اوضاع از چه قراره. به دوستش گفت که به فلانی بگو الان وقت اینکارا نیست و پاشو تلفنتو روشن کن و فلان.

در نهایت که دید انگار فعلا طرف راضی بشو نیست، گفت بهش پیغام برسونن که مسئولیت یه دونه کلیپ دستشه. بقیه رو قرار شد بده به آدمای دیگه.

من؟ من در تنهاییِ خویشتنِ خویش، مشغول تفکر و تعقل بودم که شکیبا داد زد « با سین.الف صحبت کن؛ مسئولیت کلیپ معرفی با تو و اونه.»  شوکه شدم. با اون همه غُرغُرای اون روزم، بازم فکر نمی کردم مسئولیت کلیپ رو بده به من.

با سین.الف حرف زدم. فهمیدم که هیچ پیش زمینه و فعالیتی تو زمینه ی تدوین و ادیت نداشته. بیشتر ترسیدم. اگر قرار نبود تو تدوینِ کلیپ کمکم کنه، پس قرار بود چه کار کنه؟ من باید چه کار می کردم؟ اگر از عهده ش بر نمیومدم چی؟ اگر خراب می کردم چی..؟

به شکیبا گفتم که سین. اصلا تجربه ی تدوین نداشته تا حالا. چیزی نگفت. گفتم حالا من باید چه کنم وقتی همکارم تدوین کار نمی کنه؟ تو چی قراره کمکم کنه پس؟ گفت نمی دونم، شاید ایده پردازی. چیزی نگفتم. گفت از پسش بر میای یا نه؟ اگه نمی تونی بگو تا زودتر یکی دیگه رو پیدا کنم.

برای چند ثانیه تمام نقشه ها و برنامه هایی که از اسفندِ 95 تابحال داشتم برای تابستونِ امسال و جشن، هجوم آوردن به ذهنم. آره. من -خوب یا بد- دیگه قرار نبود دانش آموزِ اون مدرسه باشم. دیگه قرار نبود سرود ملیِ خودمونو توو حلقه داد بزنم. خوب یا بد، دیگه قرار نبود تئاترِ خودمو کارگردانی کنم یا رویِ سنِ آمفی تئاتر، بازیگری کنم برای آدمایی که روی صندلیای سبز نشستن. این جشن، برای من شلیکِ آخر بود. اگر به هدف نمی خورد، باید بی هیچ خاطره ی جا مونده از خودم، اون ساختمون آجری رو ترک می کردم. ولی بازم می ترسیدم. دست تنها بودم و نمی خواستم بی لیاقتیمو به اثبات برسونم.

گفتم آره. برمیام. یه کاریش می کنم.

شروع کردیم به صحبت با سین.الف . اوایل ذهنم خالیِ خالی بود.هیچ ایده ای نداشتم درباره چگونگی کلیپ. نمی خواستیم کُپیِ کلیپ پارسال باشه کارمون. می خواستیم یه چیزِ متفاوت باشه، و جذاب تر.

کم کم ایده ها دارن میان. یکی دو روزِ اول خیلی خام بودن، ولی کم کم شکل گرفتن. من ایده می دم شکیبا رد می کنه، اون ایده می دهمن رد می کنم تا در آخر به یه نتیجه برسیم. با سین.الف هم بحث و تبادل نظر میکنیم. یه پلن نوشتیم از برنامه هایی که باید انجام میدادیم.

شنبه خیلی بهم استرس وارد شد. فهمیدم نرم افزاری که باهاش کار میکردم، فارسی تایپ نمی کنه. از 12 ظهر تا 9 شب کار من شده بود این که از تو این سایت برو تو اون یکی سایت، یه عالم برنامه کمکی نصب کن و تهش به هیچ نتیجه ای نرس، سه بار نرم افزارتو حذف کن و دوباره نصب کن و هزار جور مکافاتِ دیگه. در آخر، مجبور شدم یه نرم افزار دیگه نصب کنم، که با اینکه خیلی سخت تر و خیییلی گسترده تر از نرم افزار قبلیه، حداقل می دونم کارم لَنگ نمی مونه. ( که البته به احتمال زیاد، اواسطِ کار با دانشِ اندکی که در زمینه نرم افزارهای خفن گرافیکی دارم، خودم با دست خودم، خودمو می ندازم تو هچل و مَچل می شم در تنهایی خویشتنِ خویش زار می زنم و درخواستِ کمک می کنم؛ بدین ترتیب تمام دانسته های قبلیم نقض می شن. )

ساعات باقیمونده ی شب زیبام رو به سر و سامون دادن تمرینهای دوبله و دیگر بدبختی هام، پیدا کردن میکروفون و شام اختصاص دادم. درهرحال، خداروشکر بخیر گذشت.

یکشنبه با وجودِ اضطرابِ اعلام نتایج کنکور و رد شدن در تست دوبلاژ فصل دوم سریال کودک-نوجوانی که الف.صاد مدیریت دوبلاژش رو به عهده داشت و فرمود « برو تمرین کن هفته ی بعد برگرد. » و جوِّ حاکم بر اتاقِ بنده از حوالی ظهر به بعد؛ بازهم به خیر گذشت. (از صمیم قلب آرزو می کنم هرگز، اولین تصویری که بعد از برخاستن از یک خوابِ 6 ساعته پاسبانیِ نا آرام، که در نظر والدین خوابِ تا لنگِ ظهری محسوب میشه، می بینید، تصویر پدر درحال چک کردن نتایج کنکور خواهرتون نباشه؛ چون چه خوب باشه چه بد، سر صُبی دلتون هُری میریزه پایین.)

میکروفون رو پیدا کردم و اتصالش رو با دوربینم حل کردم ( نمی دونید وقتی دیدم میکروفونِ 20 تومنی م با چه وضوح و بوردی داره صدا ضبط میکنه چه قدر ذوقآلود شدم. ) کلاکت سفارش دادم و با اینکه 65 تومن از جیبِ ما پر زد و ریخته شد در حلقِ اونا؛ ولی بازم وقتی باز و بسته ش میکنم و صدای «تق.» اش رو می شنوم دلم غنج میره *-* ( البته احتمالا اگه اون 65 تومن از جیب خودم کاسته شده بود نه از جیب بابا، هردفه که صدای «تق» ش رو میشنیدم داد میزدم یاتاقان :| اما بازم چیزی از ارزشهاش کم نمیشه و مطمئنم وجودش تو کلیپ کلی خفن میکنه کارو. )

ایده هامو به سین.الف هم می گم، و هشتاد درصد اوقات موافقت میکنه، به جز برخی مواقع مثل امروز که سر گرفتن یا نگرفتن عکس از اعضای گروها بحثمون شد، و البته، زورِ من با حمایتِ مسئول کل شون (هه .) چربید و الان من و شکیبا یک-هیچ پیروز میدان ایم.

حتی اگر هم پیروز میدان نبودم، باز هم ایده م رو اجرایی می کردم. چون این مسئولیت رو دوشِ «من» ئه. زحماتش به عهده و رو دوش منه و بی شک، نمی ذارم اولین و آخرین تلاشم، چیزی کمتر از «خفن» باشه. ( این منم که دارم اینارو می نویسم جداً؟ اینهمه خودشیفتگی از کجا اومد یهو؟ )

یه جورِ خوبی خیالم راحته؛ گرچه هنوز خیییلی راهه تا آخرِ این ماجرا، تا مهرِ پایان خوردن به همه ی دوندگی های این هفت سالِ شکیبا که تک تکش رو دیدم و حتی المقدور سعی کردم کنارش باشم. امیدوارم خوب پیش بره همه چی.

__________________

*کارگاه هنری: یه کارگاهیه که دانش آموزای هر دوره ی سمپاد، سال سوم دارنش و توش تئاتر، اجرای موسیقی، فیلم کوتاه و سرودشون رو اجرا میکنن.

__________________

+کیبورد لپتاپم داره جیر جیر میکنه انقد که هی این متنو تایپ کردم و پرید و بازم دست برنداشتم از پست گذاشتن. یه صدای ناله ای از تو جیرجیرشون به گوش میخوره که « جان پدرجدّت دو دیقه رهامون کن بذا تو حال خودمون باشیم. درد دااااره لامصببب. »

+ تمام ایده هاتون رو پذیرا هستم. :-بی ایده ی اعظم :- کله پوک

می گن انگار یه مدلیه که همیشه از دست آدمایی که بیشتر دوستشون داریم، بیشتر ناراحت می شیم.

آره. چون اگه نخوام بگم بیشتر دوستشون داریم، جنس محبتمون نسبت بهشون یذره فرق داره و وادارمون میکنه بیشتر بهشون توجه کنیم، بیشتر براشون وقت بذاریم. ما وقت و علاقه و قلبمونو صرف خوشحال کردن این آدما می کنیم و اون پشیزی برای خوشحالیِ ما ارزش قائل نیستن. چون ما وقتِ زیادی می ذاریم براشون و اونا یک دقیقه هم برامون وقت نمی ذارن.

چون ما هرکاری برای خوب بودن حالشون می کنیم و نمیفهمن. چون هیچ کاری رو نمیشه بی هیچ توقعی انجام داد. در ازای اینهمه زحمت، اینهمه وقتی که براشون گذاشتیم؛ ناخودآگاه توقعاتی هم داریم ته قلبمون. ممکنه توقعات بزرگی هم نباشن. چون معمولا کوچکترین حرفشون خوشحالمون می کنه بیشتر از هرچیز دیگه ای، اما اونا، بیخبر از همه جا، از همون کوچکترین حرفی که میتونن بزنن هم دریغ میکنن.

اون غلیان احساسات هم بعد از مدتی کمرنگ میشه، اما حتی اگر هم هیچ احساسی توی قلبت نمونده باشه، بازم دلت میسوزه. برای اونهمه وقتی که صرف کردی و کوچکترین توجهاتی که دریغ شد ازت. چیزایی که باید یادشون می موند و نموند. کوچکترین توقعاتت که برآورده نشدن.

فقط دلت میسوزه. برای خودت.

*ساده ترین راه همین است. بلاک.

سنجاق: امسال هم گذشت و رفت. تبریکهای تولد آمدند و پاسخ داده شدند و.. در آخر هیچ نماند. بی هیچ خاطره ی هیجان انگیزی، یک روز دیگر هم سپری شد و رفت و روزهای دیگر در پِی اش.

همیشه  دوست داشته م که وارد فضای سوررئال و داستانها و نمایشنامه های فلسفیِ پیچیده و مفهومی برم و ایده هام رو راجع بهشون پرورش بدم تا توانایی نوشتن و ایده پردازی داشته باشم درباره شون. و ااحتمالا ایده های خوبی هم خواهم داشت اگر پرورش داده بشن؛ امااگر یک چیز و تنها یک چیز وجود داشته باشه که درباره خودم بدونم و مطمئن باشم ازش، اینه که اصلا و ابداً جنبه ی فلسفه و فضای سوررئال و مفاهیم پیچیده ای که نیاز  به ساعتها فکر کردن دارن رو ندارم.=)

همیشه دوست داشته م که دربارشون بیشتر مطالعه کنم و ایده پردازی کنم و بدونم و بنویسم؛ اما می دونم که در اون صورت، به طرز فجیعی غیر قابل جمع شدن می شم و تا ماه ها می مونم تو خلسه.:))))))) چرا؟ چون من از کودکی هم متفکر بودم. ( به خواهرم می گم چرا من خاطره ای از مسافرتای بچگیم یادم نیست؟ میگه چون همش تو هپروت بودی و داشتی فکر میکردی.) برای هر چیزی، -تکرار می کنم هرررررچیزی_ به شدت فکر می کنم و انتخاب و تصمیم گیری از سخت ترین مقوله های زندگیمه؛ چه انتخابِ دوربین یا لنز مناسب یا انتخاب رشته تحصیلی باشه و چه تصمیم گیری درباره اینکه حالا آیس پک شکلاتی بخورم یا شیرموز.

آره من به کوچکترییین مسائل فکر می کنم. انقد فکر می کنم تا مغزم سوت بکشه و وقتی موضوعی رو بعنوان مشغله ی ذهنی برگزینم، یا اون موضوع بیاد بشینه پس کله ی من، بیرون آوردنش کار ائمه ست و به نصایح هزار دوست و آشنا باید متوسل بشم بلکه از فکر دربیام یه ذره. :)))))) بیشترین جمله هایی که تو عمرم شنیدم؟ « انقدر به یه موضوع فکر نکن شایا. »

« تو آخرش یا فیلسوف میشی یا انیشتین یا دیوانه. »

«به خدا لازم نیست انقد سختگیری ! ول کن بره دیگه. »

می خوام بگم که من فلسفه دوست دارم. در کل هم خیلی فلسفی فکر میکنم. اگه دلم بخواد، جمله های فلسفیِ هنری-پسند ِ زیادی هم می تونم از خودم دربیارم. ولی جنبه شو ندارم. می دونی؟ تهش کارم یا به تیمارستان می کِشه یا اینکه توی یه کُنج قایم می شم و هرکی بهم دست بزنه، انقد جیغ می زنم تا بمیرم. :))))

کاش می شد هم فلسفه بخونم و هم متن فلسفی بنویسم و هم روانی نشم. شایدم نتیجه ی اینهمه تفکر و تعقل و افسردگی های ناشی از تفکرِ مداوم و هپروت های همیشگی، کشفِ یه راه حل شد واسه همین اتفاق. کسی چه می دونه. الله اعلم.

+ آخه منو چه به فلسفه؟ برم همون معماریمو بخونم بابا. اشاره هم نمی کنم که قشنگترین نقاشیام مربوط به پنجم-چهارم دبستانم بوده : یه مترسک وصله پینه شده؛ یه خرگوش، یه دهقانِ پیر و یه آدم برفی. اخیرا هم تونستم با به هم چسبوندن چندتا مربع، یه فیلِ مینیاتوری بِکشم. ^_^

بودنت، برایم بیش از هر چیزِ دیگری، به تاریکیِ نیمه‌شب های اواخر زمستان شبیه است. خسته ات نمی کند، دلزده ات نمی کند. می توانی چشم بدوزی به ماه، نور مهتاب بتابد به شهر و از دلگیریِ خیابانِ خلوت و اتاقِ ساکت بکاهد و ظلمات را درهم شکند. می دانی؟ شباهتش در همین است. هرگز تاریکِ مطلق نیست، اما اگرهم باشد، تاریکی اش هم دلنشین است. چشمانت به تاریکی عادت می کند و بی‌خبری از اتفاقاتِ جهانِ اطرافت، بیشتر در تاریکی غرقت می کند.
حس عجیبی‌ست تعلیق در تاریکی غلیظ نیمه شب. انگار که زمان در دنیای اطرافت متوقف شده باشد. انگار که دنیای تو، به وقتِ جهانی دیگر تنظیم شده باشد و ساعت به وقت دنیای تو را، تنها کسی بداند که خداوندگارِ این جهانِ تاریک است.
می خواستم بگویم از وقتی که رفتی، نیمه‌شبِ زمستانیِ زندگی ام هم به پایان رسیده و بعد از تو هیچ بهاری در راه نیست. تا ابد زمستان است اگر نخواهی برگردی. با رفتنت چراغهای سالن سینما روشن شده و دیگر خبری از تاریکی نیمه-مطلقی که مهتاب شبها و سوسوی نور امیدش، تو و ستارگانِ آسمان‌ش، چشمانت بودند، نیست. می خواهم بدانی که نور این سالن چشمانم را می زند. می دانم که به روشنایی عادت می کنم اما هرگز نمی توانم این دنیا را بی تو به تماشا بنشینم. سقوط کرده ام به دنیای آدم‌ها و نمی خواهم باور کنم که دنیای دیگری هم جز دنیای تاریک و بی انتهای بودنت هست. نمی خواهم دور و اطرافم را ببینم وقتی تو در گستره ی افقِ دیدِ من نباشی.
هرکس در پهنه ی این آسمان آبی، برای خودش ستاره ای دارد اما من، هرگز ستاره ای نداشته ام. بیا و ستارگانِ چشمانت را به من هدیه کن تا  تمامِ ناتمامِ آرزوهایم را در ستارگان بَختم بریزم.

* تو، تا ابد تکه ای از وجودم خواهی بود.

* تو اون شامِ مهتاب

کنارم نشستی

عجب شاخه گل-وار

به پایم شکستی..

_________________

*کپی نکنید.( گرچه ارزش کپی شدن ندارد.) باتشکر.

نشد یکبار، محض رضای خدا فقط یکبااااار روز رو بیرون برم و خوب باشم و شب از دماغم بیرون نیاد. :)

به دلم موند که خوشیهام لااقل یک روز هم که شده دووم بیارن.

ماشاالله تمام خاطره های پارک ملت م هم دارن محدود می شن به غصه و دلتنگی و اشک. تهشم باز دلم نمیاد باعث و بانی ش رو دوست نداشته باشم. :))

کاش می شد بی ترس و بی دغدغه حرف زد با آدمها. بی ترسِ اینکه حالا چه فکری می کنه، حالاچه جوابی میده، حالا حرفم رو به چه کسی منتقل میکنه، حالا چه و چه و چه. کاش مجبور نباشم احساسم رو توی قلبم نگه دارم و فرو بخورم و آروم اشک بریزم و حرف های دیگری بزنم تا فقط "حرف" زده باشم. فقط خودم رو گول میزنم اینجوری.

من که می دونم آخرش این قلب شکاف می خوره و هرچی که باید و نباید ازش می ریزه بیرون .:)

یعنی یه مدلی ام که با خودم مشکل دارم؛ با زندگیم مشکل دارم؛ با مشکلاتم مشکل دارم؛ با دوستام مشکل دارم؛ با احساساتم مشکل دارم؛ با بلاتکلیفی مشکل دارم؛ با توقعاتم مشکل دارم؛ با بی دلیل عصبی بودنم مشکل دارم؛حس میکنم جز مشکل چیز دیگه ای تو زندگیم ندارم رسما .:)) یه طوری که انگار در بدو تولد یه مشکل بودم و بعدا دست و پا دراوردم.

+ کاش انقدر در مواقع حساس لال مادرزاد نمی شدم. کاش انقدر از ابراز احساسات دلزده م نکرده بودی. کاش وقتی هیچ چیزو نمی فهمی انقدر وانمود نکنی که میفهمی. کاش.

کاش می ذاشتید لااقل بفهمم کجای زندگیتونم لعنتیا ! کجای زندگی خودم ام.

+ متنمو که می خونم حس میکنم شاید طرز فکر بدی رو منتقل کنه. قضیه واقعا نه عاشقانست نه یه تراژدی تلخ. کسی که مثل خواهرمه شاید.:) فقط وقتی میفهمید که تجربه کرده باشید حسم رو.

+

چه فرقی می کنه شمال جنوب کدوم سمت ، درست کجایِ نقشه ی جهان ایستادی

تو که توریست ها رو به خودت جذب می کنی ، به تاریخ کدوم شهر اتفاق افتادی..؟

من نمی دانم تو که هستی، و از کجا می آیی.
اما می دانم تصویرت چگونه در ذهنم نقش بسته است.می دانم چگونه توصیفت کنم.
تو همان ماه شب چهارده ای، که شبهای دلتنگی، افشانه ی نورت از پرده ی ظریف اتاق می گذرد و رقص مستانه ی ذره های کوچک معلق در هوای اتاق را جان می دهد.
همانی که هرشب گیسوان موّاج و پرپشت ش را بر بالش م می گستراند. همانی که بافتن موهای درخشان و نورانی را در نیمه های شب از هرچیزی دوست تر دارم.
همانی که شبها، طنین لالایی مادرانه ای که تنها من نغمه اش را می شنوم، تمام حفره ها و درزهای قلبِ وصله پینه شده ام را پر می کند و جایی برای اندوه باقی نمی گذارد. که ضرب آهنگ صدایش روحم را به لرزه درمیاورد، همانطور که نتهای دولا چنگ و سه لا چنگ، سازهای زهی را.
همانی که بیصدا ترین زمزمه هایم را می شنود و هیچ کدام را بی پاسخ نمی گذارد، مبادا دلگیر باشم..
تو، همانی که یک روز تا تو خواهم آمد و برای خودم نگهت خواهم داشت، خواهم گذاشت ات روی طاقچه ام، تا نبودنت هرگز بیش از این دلتنگم نکند.

*همینطور تمام قد در مقابلت می ایستم و اقرار می کنم دوستت دارم.

« هنوزم تو شبهات

اگه ماه‌‌و داری
من اون ماه‌و دادم
به تو یادگاری.. »

______________________________________________

سنجاق: گفت چرا ماه ش حلقه ست؟ گفتم تونلی به سوی رویاهاست شاید.

سنجاق دو: به قول ش حتا ان قدر مغزم پر شده که نمی دونم چه باید نوشت! اما می نویسم. حس می کنم قالبم باید تاریک باشه تا حس نوشتن بهم دست بده. انگار مثلا تاریکی یه حس معنوی ای ایجاد کنه داخلم ها، خصوصا آبی که باشه. ولی متاسفانه بعضیا دزدیدنش.( بله عطیه جان، با شما هستم که داری اینو میخونی.)

اگه می شد حتی قالب مرکز مدیریت م رو هم تاریک میکردم حس ماوراء الطبیعه بهم بده نوشتنم بیاد ( انگار معبد بوداهاست. یه عودم روشن کنم حله دیگه.:| )

سنجاق سه: خودت می دونی دوستت دارم دیگه؟ ><