می گن انگار یه مدلیه که همیشه از دست آدمایی که بیشتر دوستشون داریم، بیشتر ناراحت می شیم.

آره. چون اگه نخوام بگم بیشتر دوستشون داریم، جنس محبتمون نسبت بهشون یذره فرق داره و وادارمون میکنه بیشتر بهشون توجه کنیم، بیشتر براشون وقت بذاریم. ما وقت و علاقه و قلبمونو صرف خوشحال کردن این آدما می کنیم و اون پشیزی برای خوشحالیِ ما ارزش قائل نیستن. چون ما وقتِ زیادی می ذاریم براشون و اونا یک دقیقه هم برامون وقت نمی ذارن.

چون ما هرکاری برای خوب بودن حالشون می کنیم و نمیفهمن. چون هیچ کاری رو نمیشه بی هیچ توقعی انجام داد. در ازای اینهمه زحمت، اینهمه وقتی که براشون گذاشتیم؛ ناخودآگاه توقعاتی هم داریم ته قلبمون. ممکنه توقعات بزرگی هم نباشن. چون معمولا کوچکترین حرفشون خوشحالمون می کنه بیشتر از هرچیز دیگه ای، اما اونا، بیخبر از همه جا، از همون کوچکترین حرفی که میتونن بزنن هم دریغ میکنن.

اون غلیان احساسات هم بعد از مدتی کمرنگ میشه، اما حتی اگر هم هیچ احساسی توی قلبت نمونده باشه، بازم دلت میسوزه. برای اونهمه وقتی که صرف کردی و کوچکترین توجهاتی که دریغ شد ازت. چیزایی که باید یادشون می موند و نموند. کوچکترین توقعاتت که برآورده نشدن.

فقط دلت میسوزه. برای خودت.

*ساده ترین راه همین است. بلاک.

سنجاق: امسال هم گذشت و رفت. تبریکهای تولد آمدند و پاسخ داده شدند و.. در آخر هیچ نماند. بی هیچ خاطره ی هیجان انگیزی، یک روز دیگر هم سپری شد و رفت و روزهای دیگر در پِی اش.