Look at this tree, it's sad, without leaves

Look at this girl, her curly beautiful hair

Look at this man, he loves her, only by hands

There are thousands of us

We are feeble like glass

Still lost in the rhymes

She is a million of butterflies

She's the light to my eyes

My blind eyes

Look at this tree, it's crying, with him

Look at this girl, cause she had a dream

Look at this man, he loves her, only by hands 

And look at me, I'm like this tree

There are thousands of us 

We are feeble like glass 

Still lost in the rhymes 

She's a million of butterflies

She's the light to my eyes

My blind eyes

داشت می‌گفت - اون خیلی مرتب می‌چینه حرفاشو. می‌دونه از کجا به کجا برسه، می‌دونه کدوم جمله رو با چی تموم کنه. حتی انگار می‌دونه کِی باید این حرفا رو بزنه تا چشمای من پر شه از اشک. من نمی‌دونم. من پراکنده‌ام، پراکنده هم می‌نویسم، مثل یک امانت‌دارِ بد برای حرف‌های خوب. -

که یه وقتایی، حتما با خودت می‌گی ما این‌همه هوش‌مونو چرا باید بشینیم از این چیزا بریزیم توش؟ چرا باید از این سوالا حل کنیم؟ مجبوریم مگه؟ و جواب منطقی‌ش هم اینه که نه. مجبور نیستیم. ولی دو سال دیگه، اون موقع است که شما بالاخره می‌بینید که یه من ماست چه قدر کره می‌ده.

و یه وقتایی می‌دونی مغزت چی‌کار می‌کنه؟ می‌گه ئه! ببین اون چرا تونست، من چرا نتونستم؟ می‌گی پس حتما من باهوش نیستم. حتما من اشتباهم! ولی می‌دونی چی شد؟ من گشتم. هیچ‌کس اینجا اشتباه نبود. و یه خبر بد دارم برات. متاسفانه، تو واقعا باهوشی. 

اگه می‌خوای منو گول بزنی، باشه. من گول می‌خورم. چون این زندگی من نیست. چون تو فقط یه بخش از زندگی منی.

گفته بودم من آشپزیم افتضاحه؟ این هفته مهمون دارم. اومدم کتاب آشپزی رو برداشتم که ببینم بالاخره چی باید بپزم. به خودم که اومدم دیدم 40 صفحه از کتابو خوندم بی اینکه هیچی پخیده - :)) - باشم! نذار مغزت بهت بگه تو استرس داری، ولش کن، ولش کن. 

چرا این‌جوریه روزا؟