و من، تمام ِ روزهای سخت را، تمام روزهای نبودن و به گمان ِ من بودن‌ات را، به یاد کسی سپری کردم که خیلی، خیلی شبیه ِ تو بود. چشم در چشمانی به مهربانی ِ چشمان تو دوختم، غصه‌هایم را با قلب ِ پاک و بی‌کران ِ چون تو یی قسمت کردم، خیابان‌های دلتنگی و تنهایی‌ام را با کسی قدم زدم که صدای قدم‌های آمدن‌اش، رسیدن ِ تو را مژده می‌داد، آهنگ ِ لالایی‌های شبانه‌ام ، سوار ِ طنینی به دلنشینی و شیوایی ِ لحن ِ کلام ِ تو بود، قلب‌ام از ضربان ِ تو در سینه می‌تپید .. 

خاطرات‌ام را با کسی رقم زدم که گمان می‌کردم تو بودی، و چه گمان ِ واهی و ساده‌لوحانه ای بود ..

فکر می‌کردم تو را داشتم.

فکر می‌کردم تو را دوست می‌داشتم.

ولی حالا می‌دانم، کسی که دوست‌اش داشتم، تو نبودی.

تصوری بود که از تو داشتم.

خاطراتی بودند - چه بسیار - که با تو رقم خوردند و چه بی‌خبر بودی از وجودشان.

چه بی‌خبر بودی از من، که با تو زیستم، با تو بنا کردم، و با تو مُردم.

چه‌قدر دروغین بودی.

چه‌قدر بودم و چه‌قدر نبودی.

---

به خودم قول دادم که تا وقتی دل ات تنگ نباشد، برای حرف زدن تلاشی نکنم. که این احتمالاً یعنی تا ابد. قول ِ من اما چه قدر دوام دارد؟! کمتر از یک روز. به دو روز که برسد، می شکنم. کم می آورم. می زنم زیر قولم. تا الآن، تقریبا یک روز می گذرد. فردا موعد شکستن است.

تو از اینها، چیزی می فهمی؟ سه روز هم خبری نباشد کک ات می گزد؟ چهار روز؟ یک ماه؟ می توانی پوزخند تلخی را که همین لحظه کنج لبانم جا گرفته تصور کنی؟

---

چند روزه بدجوری داره می چرخه تو سرم! نمی دونم چرا. شاید اینجا بذارمش یه ذره رها کنه مغزمو.

​ فکر کردی تمام ِ مشکلتو

توو یه آغوش ِ گرم حل کردی

نه عزیزم! کدوم آرامش؟!

من ِ دیوونه رو بغل کردی.

رستاک-منزوی