اون دفعه داشتم سخنرانی می‌کردم که بابا، نکنید این کارا رو. به خدا اینی که هوروش بند و پازل بند و ماکان بند و کوفت بند و زهرمار بند دارن بعنوان موسیقی بهتون حواله می‌کنن ، اهانته بهتون. ظلم به موسیقیه. شوپن و لیست و بتهوون اگه زنده بودن و می‌دیدن موسیقیِ امروز، افکتای آماده ی انواع نرم افزارای دی‌جی ئه و بْیت های مختلف که روی هم سوارن و تهشم اون آقا صداخوشگله اسم آهنگسازو میگه، ( نمی‌دونم شان یه «آهنگساز» انقد پایینه که اسمش ته آهنگ گفته شه؟ بابا امضای آهنگساز، رنگ موسیقیشه. اگه آهنگتون جنس و رنگ داشت که دیگه جامه نمی‌دریدین که همه بفهمن آهنگ مال شماست ) و وای که اگه می‌دونستن می‌نشستن دسته‌جمعی شیون سر می‌دادن و روله روله می‌کردن :))))
خییییلی چیزا هست که من درباره موسیقی نمی‌دونم. در واقع من صراحتاً هیچ چیز درباره موسیقی نمی‌دونم. مطلقا هیچ چیز. ولی همون اندک مسائلی رو که سعی کردم بفهمم، همون انگشت شمار دفعاتی که دقت کردم تا شاید عمقش رو حس کنم، لرزیدم از دنیا ش، عمقش، وسعتش. اینکه چه قدر واضح صحبت می کنه باهات، چه قدر ملایم نُتا میان می شینن کنار همدیگه و جمله می شن و قصه می گن .. که چه قدر شیوا می گن از خشم، عشق، نفرت، شادی، ترس، غصه، دلتنگی، هیجان .. درست همونجایی که زبان از گفتن و قلم از نوشتن عاجز میشن، داستان موسیقی آغاز میشه و تا ته قلبت نفوذ می کنه .. من هیچی نمی دونم از موسیقی اما می دونم زبان من از توصیفش قاصره و فقط موسیقی می تونه موسیقی رو معنا کنه.
و واقعا این عظمت رو نمی شه نادیده گرفت و به راحتی اسم هر اثری رو گذاشت موسیقی و بعد هم ادعا کرد که سلایق باهم متفاوتن. همیشه بحث سلیقه و پسندیدن درمیون نیست، بحث ارزش هنری هم هست که خب. چی بگم بیش از این. نه اینکه گوش دادنش بد باشه ! اصلا ! فقط سلیقه و سبْک نشه کاش.

حالا جالب اینجاست که با تمام این توصیفات، خودم به طرز انکارناپذیری سوق یافته م به سوی همین آهنگا و جدا هم نمی شم =))) می گن مسخره نکن خدا سوسکت می کنه ها. سوسک شدم قشنگ.

حالا بیایم یکم موسیقی «فاخر» گوش کنیم بشوره ببره سخنرانیای پوچ منو. =))

کار دادی دستم- پازل بند