حالا من در خانه راه می روم و هوایی که تو جا گذاشته ای را نفس می کشم. آخر کجا روم که یادت نباشد و یادت نیایم؟ پایتخت نشینی موهات تا ابد مرا مستاجر طرح لبخندهات تمدید می کند. چشمهات هوای خانه را هوایی می کند.
یادته چه ذوقی میکردم وقتی موهاتو می بافتم؟ دل گره زده بودم به انتهای بافته ی موهات، به سر برگرداندنت، به بوسه ای کوتاه، به عمق بی پایان شادی چشمهات. الان دیگه حتی دلش رو ندارم بهش فکر کنم. غریبه که نیستی. علی عشقی تا قاتل شدن فاصله ای نداره وقتی حرفِ تو میون باشه.
برای تو نوشته بودم کسانی که به تو فکر؛ حتی فکر؛ ببین ! حتی فکررر کرده بودند را سلاخی می کنم.
چه قدر دلم میخواست زندگی کنیم. نشد.

_________________________

امروز (یا به عبارتی دیروز) به دیدنِ تئاتر « شرقی غمگین » نشستیم. به طرز عجیب و هیجان انگیزی، بسیاری از آدمهایی که دوستشون دارم، برخی بطور اتفاقی و برخی هماهنگ شده، موقع تماشای تئاتر کنارم بودن. گذشته از متنِ بیرحمانه عاشقانه وارِ تئاتر و لحنِ خسته و جذابِ سجاد افشاریان و تمام دلسوزی هام برای سعید؛ موقعیتِ استراتژیک و جذابی هم به لطفِ بلیطهای خارج از ظرفیت مون نصیبمون شد. روی زمین، دقیقا جلوی صحنه نمایش؛ که البته گاه گداری مجبور بودیم بابت ژانگولر بازی های بازیگران و جلوه های ویژه، دو متر عقب خیز کنیم که مبادا تُشک، سینی یا شخص شخیص جناب افشاریان رو کله مون سقوط نکنن.

ممنونم از همه کسایی که بودن امروز/دیروز رو. خوشحالم که بودید.

________________________

شرقی غمگین برای چشمهات- سجاد افشاریان

{ صدای متنِ نوشته شده؛ بخشی از تئاتر.}