به مرحله ای رسیده ام که هر فکر و هر موقعیتی آزارم می دهد. جاده ای را طی می کنم که پر است از دو راهی و از هر طرف که بروم، در نهایت چیزی به جز خستگی عایدم نخواهد شد. هر طرف می روم بن بست است، هرکاری می کنم در انتها به نظرم بیهوده می آید، همیشه ی خدا خسته ام.. نه اینکه خوابآلود باشم؛ نه. از درون خسته ام و این را تنها کسانی می فهمند که روزگاری از درون خسته بوده باشند.

دلم می خواهد همه چیز را نقض کنم چون برای هیچکدام از سوالهایم جوابِ قطعی ندارم. هر کدام از پاسخهایی که برای سوالاتِ شناور در کله ام جور می کنم، بیش از اینکه سبب حل مسئله و رفع مشغله های ذهنی ام باشند، گیج تر ام می کنند و ناراحت تر.. انگار هیچ جوابی برای هیچ کدام از درگیری های ذهنی ام ندارم. انگار که در دنیای من هیچ چیز حل شدنی نیست.

احساساتِ خودم را سرزنش می کنم چون حس می کنم نباید که باشند. دلم می خواست مثل یک بچه ی سیزده ساله ی نرمال کز می کردم گوشه ی خانه، ریاضی می خواندم و آنه شرلی و نقاشی ای، چیزی هم می کشیدم. ذهنم همزمان هزاران جا حضور دارد که حتا نمی دانم کجا.. ذهنم مدام مشغول است به افکاری که کوچکترین اطلاعی درباره چیستی شان ندارم. عجیب نیست؟ مدام مشغول تفکر باشی اما ندانی به چه کسی فکر می کنی؟ چه چیزی ذهنت را مشغول کرده است؟

دلم می خواست وابسته نباشم به چیزها و آدمهایی که نباید. دلم می خواست می توانستم خیلی ها را دوست نداشته باشم. آدمهایی که نمی دانم حتا یک هشتم از حسی که نسبت بهشان دارم، در قلبشان برای من هست یا نه.. نمی دانم چند روزِ دیگر که قرار است دیگر نباشند، چه خواهم کرد؟ دلم به که خوش خواهد بود؟ چه کسانی را می توان جایگزینشان کرد و این قدر دوست داشت؟

کاش بلد بودم نرمال باشم. کاش سَرم برای دردسر درد نمی کرد.

تنها خوبی اش این است که حداقل دارند سعی می کنند حواسشان بِهِم باشد.

+ من خیلی سعی کردم نرمال باشم. خیلی سعی کردم تو کار بزرگترا انگولک نکنم. ولی نمیشه. یا لااقل من نمیتونم! باهاشون حال میکنم. دوسشون دارم. کاش اونا هم دوست داشته باشن بودنمو!