انگار ما آدما م گاهی نمی فهمیم چی می گیم. یعنی شاید در لحظه بدونیم چی داریم می گیم، شایدم بدونیم چی می خوایم بگیم، ولی از حرف هایی که بعد از اون تصمیم به زبون می آریم، چیزی نفهمیم. فقط بدونیم که من می دونم که داشتم به چه چیزی فکر می کردم، اما اینکه چه چیزی رو ابراز کردم، نمی دونم. ازم نپرس که حرفهایی که زدم کدوم یکی از افکارم بودن، چون حتا مطمئن نیستم که افکارِ خودم بوده باشن.

انگار در آنِ واحد، هجوم کلماتی رو به سمتِ مغزت احساس می کنی که هرگز به ذهنت خطور نکرده بوده ن. و بعدها که فکر می کنی بهشون ( اگر چیزی ازشون یادت بمونه البته، چون ان قدر هجومشون ناگهانیه که حتی فرصت فهمیدن شون رو هم پیدا نمی کنی، چه برسه که به یاد بسپری شون.) تنها چیزی که از خودت می پرسی اینه که من این حرفا رو زدم؟ واقعاً؟ برمیاد از من چنین چیزی؟

و این، دقیقا همون حسی ه که همیشه بعد از مرور کردن متن های قدیمی م پیدا می کنم.

حتا الآن هم نمی دونم چی دارم می گم. ولی احتمالا شما می فهمید. همیشه همینه. صاحب نظر هاج و واج از افاضات خویش و مخاطب غرق اندر اظهاراتِ او.

____________________________________

 سنجاق یک: سلام.

خوشحالم که هستید و وبلاگم رو می خونید چه بسا ارزش خوندن نداشته باشه.

ولی اگر می خونید، و درباره ی حرفهام نظری دارید، حتما برام بنویسید.

واقعا خوشحال می شم.

اینجا درباره احساساتم، و حرفهای نگفته ای که تو دلم مونده ن می نویسم. ( توضیحات وب رو در سمت چپ بخونید. )

هر چند وقت یکبار رفرش کنید صفحه م رو، بودنتون افتخاره.:)